In januari is het tien jaar geleden dat Sandra (43) met haar hoofd tegen de muur liep, letterlijk. Het was een harde klap, die een grote verandering in gang zette. Tot hier en niet verder, leek de muur haar te vertellen. Maar waarom dat nodig was en welke kant ze dan op moest gaan, waren vragen die Sandra tien jaar kostte om te beantwoorden.
Sandra: “Ontwaken is thuiskomen bij jezelf en inzien dat je zelf verantwoordelijk bent voor alles in je leven.”
“In januari 2005 ben ik met mijn hoofd tegen de muur opgelopen. Ik moest ’s nachts plassen, was nog slaapdronken en klapte in de gang tegen de muur.” De pijn in Sandra’s hoofd was zo hevig dat ze er misselijk van werd, maar toch probeerde ze te ontkennen dat er iets wezenlijks was gebeurd.
“Er viel niets meer te ontkennen. Alleen nog maar te erkennen.”
“Ik ben terug naar bed gegaan en werd de volgende morgen wakker met een dikke blauwe bult boven mijn linker oog. Eigenwijs als ik ben, besloot ik toch te gaan werken. Op mijn werk kwamen de eerste tekenen van de klap tegen de muur pas echt tot uiting. Toen viel er niets meer te ontkennen. Alleen nog maar te erkennen.”
Doornroosje
Hoewel Sandra achteraf zegt dat ze die nacht letterlijk werd wakker geschud, voelde het in eerste instantie meer alsof ze na de klap in slaap viel. “Als een Doornroosje”, zegt ze. “Moe was ik, doodmoe.” Alles kwam tot stilstand. “Vóór die datum was ik een actieve vrouw van 33, in de bloei van mijn leven. Ik werkte 4 dagen in de week, liep 1 dag in de week stage en studeerde daarnaast ook nog eens 15 uur per week. Ik sportte 3 dagen in de week en had een lat-relatie met een man waarmee ik spoedig ging samenwonen en trouwen. Ik plande leuke, maar ook plichtmatige afspraakjes met vrienden en familie. Ik had al met al een drukbezette agenda, maar het ging me voor mijn gevoel goed af.”
Intense vermoeidheid
Ze gaat verder: “Dat was in één klap over. Ik kreeg last van duizeligheid, hoofdpijn en nekpijn. Ik kon niet meer helder zien en had veel moeite met licht, geluid en drukte. Ook concentratieproblemen staken de kop op. Ik kon niet meer op woorden komen of gebruikte de verkeerde. En steeds was er die intense vermoeidheid.”
“Onbegrip van mijn omgeving was mijn grootste frustratie. Vrienden, familie en zelfs mijn eigen partner begrepen mij niet.”
Onbegrip
Wat er exact aan de hand was, werd niet snel duidelijk. Sandra: “Volgens de dokter had ik een hersenschudding. Later veranderde die diagnose in whiplash. Ik probeerde iedere keer opnieuw te integreren in mijn baan, maar dat lukte niet. Onderzoeken in ziekenhuizen volgden, maar niets was medisch aantoonbaar.” Voor Sandra was het onbegrip van haar omgeving de grootste frustratie. “Vrienden, familie en zelfs mijn eigen partner begrepen mij niet. Niks kon ik meer verdragen: geen muziek in huis, geen gesprekken door elkaar. Ik kon geen films meer volgen, boeken lezen, of boodschappen doen in een volle supermarkt. Sporten, afspraakjes met vrienden, alles was me te veel. Ik wilde alleen maar rust en slapen. Later ontdekte ik dat ik hooggevoelig ben en dat mijn zenuwstelsel overprikkeld was. Misschien had ik ook wel een burn-out.”
Huilbaby
Na twee jaar in de ziektewet werd Sandra ontslagen. “Omdat ik inmiddels 35 jaar was en graag een kindje wilde, moest ik voor mijn gevoel kiezen: nu of nooit. Ik werd zwanger en kreeg een zoontje. Helaas was het geen roze wolk, want mijn zoontje was een huilbaby en had van alles, waardoor ik ook met hem een medisch circuit moest aflopen. Gelukkig is het met hem allemaal goed gekomen, maar zijn eerste levensjaren hebben mij meer kwaad dan goed gedaan.”
“Diep van binnen wist ik dat ik alleen mezelf kon helen.”
Uitgeput
Het was een ware worsteling voor Sandra, die maar moeilijk kon accepteren dat zijzelf en haar leven zo veranderd waren. Ze zocht naarstig naar antwoorden en oplossingen, maar leek niet vooruit te komen. “Ik kwam er al snel achter dat noch het reguliere, noch het alternatieve circuit mij kon genezen. Diep van binnen wist ik toen al dat ik alleen mezelf kon helen. Maar hoe? Ik wist niet hoe ik moest handelen en had er ook geen energie voor. Het beetje energie dat ik had, gaf ik volledig aan mijn zoon en partner. Ik raakte geprikkeld en gefrustreerd, werd steeds ongelukkiger. Conflicten staken de kop op. Ik voelde me niet meer begrepen of gewaardeerd en zocht wanhopig naar erkenning.” Het putte Sandra volledig uit, zowel geestelijk als fysiek. “Op een gegeven moment ging het niet meer om léven, maar om óverleven.” Nu weet ze dat ze daar zelf verantwoordelijk voor was. “Ik had mezelf verloren. Ik begreep mezelf niet meer en besteedde geen aandacht aan mijn werkelijke behoeften en verlangens.”
Echtscheiding
De ontwikkelingen lieten hun sporen na. Sandra: “Waar ik bang voor was gebeurde: mijn man besloot van mij te scheiden, waardoor ik volkomen op mezelf was aangewezen. Ik verlangde zo naar liefde, dat ik direct op zoek ging naar iemand die wel het goede en mooie in mij zag, die me wel waardeerde en me nam zoals ik was. Maar dat lukte natuurlijk niet. Toen besefte ik dat ik de waardering in mijzelf moest gaan zoeken en niet in een ander. Ik moest de liefde weer aan mezelf geven; voor mijzelf zorgen en voor mezelf opkomen. Ik moest, kortom, de relatie met mijzelf herstellen.”
“Ontwaken lukt alleen wanneer je in je gevoel komt en van daaruit bij je ziel.”
Rust en ruimte
Wat Sandra hierbij hielp, was dat zij dankzij het co-ouderschap van haar zoon en haar nieuwe huisje eindelijk de rust en ruimte kreeg waar ze al die jaren zo naar had verlangd. Vanuit deze situatie begon ze aan haar ontwaking. Hierover zegt ze: “Ontwaken lukt alleen wanneer je in je gevoel komt en van daaruit bij je ziel. Hiervoor is het nodig dat je je manipulerende ego en disfunctionele overtuigingen doorkrijgt. Ontwaken is thuiskomen bij jezelf en inzien dat je zelf verantwoordelijk bent voor alles in je leven. Het betekent dat je je eigenwaarde weer uit jezelf haalt, niet uit het voldoen aan verwachtingen van anderen, van de maatschappij.”
Op de been
Het kostte tien jaar van haar leven en veel frustratie en onzekerheid. Maar ondanks alles was er dat innerlijke weten dat haar op de been hield en dat haar uiteindelijk zichzelf deed hervinden. Sandra: “Ik kan nu zeggen: Ik ben wie ik ben en dat is goed genoeg. Ik hou weer van mezelf en zie de waarde weer in mijzelf. Ik accepteer wie ik ben, met mijn goede en slechte kanten. Ik sta weer in mijn kracht!”
“Als je je ballast verwijdert en bij jezelf uitkomt, weet je wat je wilt met de rest van je leven.”
Vertrouwen
En dan: “Jarenlang was de datum 5 januari negatief geladen, maar dit keer herdenk ik feestelijk de datum die mijn leven verrijkte. Tien jaar, een lustrum. Ik ben er nog niet, maar ik heb er vertrouwen in dat als ik mijn ballast verwijderd heb en helemaal bij mezelf ben uitgekomen, ik diep in mijn ziel zal weten wat ik wil met de rest van mijn leven. Het was een lange moeizame weg, maar ook een leerzame. Mijn avontuur heeft me veel inzicht, wijsheid en kracht gegeven.”
Jezelf wakker kussen
Ondanks alles wat ze heeft bereikt, blijft Sandra bescheiden en nederig. Maar gevraagd naar inzichten waar anderen misschien ook iets aan hebben, zegt ze: “Uiteindelijk draait het er niet om hoe schoon je huis is, hoeveel geld er op je rekening staat, wat voor werk je doet, of hoeveel Facebook-vrienden je hebt. Nee, het gaat erom hoeveel je ziel gegroeid is door wijsheid op te doen uit de ervaringen die je zelf hebt aangetrokken en waarvoor je zelf verantwoordelijk bent. Dit is namelijk het enige dat je meeneemt naar een volgend leven.”
Ze is even stil en zegt dan: “Na tien jaar slapen is Doornroosje gelukkig ontwaakt. Ze heeft geleerd dat het niet de prins is die je wakker kust, maar dat je dit alleen zelf kunt doen. Pas als je dat inziet, kun je je eigen sprookje zo herschrijven dat het eindigt in: en ze leefde nog lang en gelukkig.”
Help je mee?
Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Sandra in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!