Niels Vierling

Niels (35) werd zogezegd met een gouden lepel in de mond geboren, maar wist op school bepaald niet aan de verwachtingen van zijn omgeving te voldoen. Pas laat ontdekte hij dat hij bovengemiddeld begaafd is en dat faalangst in combinatie hiermee veel voorkomt. Hij kwam uit het opleidingsdoolhof op basis van intrinsieke motivatie en maakte het zijn kruistocht om de maatschappij de ogen te openen als het gaat om een werkelijk goede voorbereiding van de jeugd op haar toekomst.

Niels: “Het is bijzonder moeilijk om jezelf echt te kennen; ik blijf mijzelf voortdurend ontdekken.”

Slim als hij was, kwam Niels de basisschool door met twee vingers in zijn neus. Hij heeft hierdoor niet leren leren en dat brak hem op toen hij naar het voortgezet onderwijs ging.

 

“Faalangst en onzekerheid zijn bekende verschijnselen bij bovengemiddeld begaafde mensen.”

Hij begon in gymnasium 1, maar zakte terug naar atheneum en hierna havo. “Faalangst en onzekerheid zijn bekende verschijnselen bij bovengemiddeld begaafde mensen ontdekte ik later; deze groep heeft op jonge leeftijd vaak te maken met veel succeservaringen, maar minder ervaring met falen. Elke keer als ik een toets of een overhoring had, deed ik net of het mij niets interesseerde. Hiermee bedekte ik mijn faalangst. Maar zo haalde ik natuurlijk geen hoge cijfers, waardoor ik meer dan eens bleef zitten.”

Leren op je eigen manier

Toch gaf hij niet op en zes jaar later behaalde hij zijn havodiploma via het volwassenenonderwijs. Hij was blij dat het hem was gelukt, maar ook gedesillusioneerd. “Soms grap ik weleens: Het enige dat ik op school werkelijk heb geleerd is dat ik lui, dom en ongedisciplineerd was”, zegt hij.
Ook het vervolgonderwijs gaf hem problemen. Hij verwisselde de HTS Bouwkunde voor de Haarlem Business School, maar bleef stoeien met het afronden van vakken. Tot hij via zijn schoonmoeder en diens compagnon ontdekte dat je op een andere manier tegen onderwijs aan kunt kijken en dat je ook resultaten kunt halen als je het op je eigen manier doet. “Toen ik eenmaal doorhad dat je stof op je eigen manier tot je kunt nemen en dat een goede onderbouwing van je werkwijze voldoende is om je docenten te overtuigen, heb ik in snel tempo alle openstaande vakken afgerond.”

Zelfstandig nadenken

Terugkijkend is hij vooral verwonderd. “Ik heb nooit begrepen waarom docenten altijd naar de regels grijpen als het niet lukt om leerlingen iets bij te brengen. Meestal heeft het meer te maken met de onzekerheid van de leerling.” Het werd zijn fascinatie, mede dankzij zijn eigen opleidingstrauma’s.

 

“De eerste twintig jaar van je leven word je er vooral op getraind om te volgen, je aan te passen, je eigen creativiteit aan de kant te zetten, in kaders te denken, stil te zijn en niet teveel vragen te stellen.”

Zelfredzaamheid

Hij stelt: “De maatschappij verandert in een rap tempo, dus het is vooral belangrijk dat leerlingen flexibel om kunnen gaan met deze veranderingen. Dit betekent dat waarden als zelfsturing, proactiviteit en fouten durven maken van wezenlijk belang worden. Maar onze opvoeding en scholing zijn daar totaal niet op ingespeeld. De eerste twintig jaar van je leven word je er vooral op getraind om te volgen, je aan te passen, je eigen creativiteit aan de kant te zetten, in kaders te denken, stil te zijn en niet teveel vragen te stellen. Maar in het bedrijfsleven blink je juist uit als je proactief bent en wél zelfstandig nadenkt. Leidinggevenden klagen dan ook dikwijls over de zelfredzaamheid van werknemers die net uit de schoolbanken komen. Ik geloof dus niet in het klassieke schoolsysteem. School moet ervoor zorgen dat leerlingen intrinsiek gemotiveerd worden, en zelfbewust.”

Veiligheid, oordeelvrijheid en vertrouwen

In het kielzog van zijn fascinatie kwam Niels bij een onderwijsadviesbureau te werken. Maar advies geven zonder zelf ‘met de poten in de modder te hebben gestaan’ past hem minder. Dus haalde hij zijn lesbevoegdheid en ging zelf lesgeven. Hij werkte met voortijdig schoolverlaters, zoveel mogelijk op zijn manier, dus gericht op die intrinsieke motivatie.

Hoop en dromen

“Dat gaat bij uitstek om wat uit jezelf komt, om wat je vanuit je hart wordt ingegeven”, legt hij uit. “Kinderen hebben wat dat betreft meer een rolmodel nodig dan een klassieke leraar. Het gaat om de relatie tussen de docent en de leerling, gebaseerd op veiligheid, oordeelvrijheid, vertrouwen. Om een omgeving waarin hoop en dromen een plek kunnen vinden. Want hoeveel zogenaamde probleemjongeren ik in vijf jaar tijd ook in mijn klas heb gehad, ik heb er nooit één ontmoet die geen behoefte had aan een ‘normaal’ leven.”

 

“Als je zelf kwetsbaar bent, wordt het voor anderen makkelijker om zich ook kwetsbaar op te stellen.”

Kijken naar de wereld

Hij vervolgt: “Dus ik liet ze kijken naar de wereld en naar anderen, maar vooral naar zichzelf. Ik stelde me daarbij open, eerlijk en bovenal kwetsbaar op. Want als je zelf kwetsbaar bent, wordt het voor de leerlingen makkelijker om zich ook kwetsbaar op te stellen. Daarmee geef je een signaal af: je mag zijn wie je bent, het is veilig. En dan hoef je geen energie meer te steken in het verbloemen van je ware dromen en je onzekerheden. Waardoor je energie overhoudt om jezelf te ontwikkelen.”

Olievlek

Na vijf jaar lesgeven kreeg Niels een andere manager, eentje die meer naar het schoolse systeem hing. Het was voor hem het moment om afscheid te nemen. “Ik had toen al een eigen bedrijf opgezet rondom mijn visie over het omgaan met leerlingen en de tegenstrijdigheid zorgde voor spanning. Daarom stopte ik met lesgeven.” Hoe het zich precies gaat ontwikkelen weet hij nog niet, maar één ding is duidelijk: “Ik wil mensen hun intrinsieke motivatie en passie laten vinden. Daar ben ik goed in. Dat hoeft niet per se binnen het onderwijs, want ook in het bedrijfsleven zie ik veel behoefte. Hoe dan ook is mijn grootste wens dat de olievlek van de intrinsieke motivatie zich breder verspreidt binnen de samenleving.”

 

“Te weten dat je onwetend bent is het begin van alle wijsheid.”

Maatschappelijk geaccepteerd

Op de vraag of hij zichzelf onderweg beter heeft leren kennen, zegt hij: “Ik mag dan last hebben gehad van faalangst, verder ben ik niet bang aangelegd. Ik durf open naar dingen te kijken. ‘Te weten dat je onwetend bent is het begin van alle wijsheid’, is een gezegde dat ik graag aanhaal. Nog steeds kan ik mijzelf kwijtraken. Dat gebeurt op momenten dat ik aan mijn eigen waarneming ga twijfelen en dingen op de manier doe waarvan ik denk dat dat maatschappelijk geaccepteerd is. Daarmee bereik ik natuurlijk juist het tegenovergestelde.”

Twijfelen is goed en gezond

Maar uiteindelijk hervindt hij zichzelf altijd weer. “Twijfelen wordt vaak uitgelegd als een zwakte, als onzekerheid, maar het lijkt mij een goede en gezonde eigenschap. Een groot bewijs ook, van het vertrouwen dat je hebt in je eigen basis en de openheid om meer te ontdekken. Als je mij nu vraagt of ik mijzelf ken, dan zou mijn antwoord zijn dat het bijzonder moeilijk is om jezelf echt te kennen en dat ik mijzelf voortdurend blijf ontdekken. En dat ik dat kan zeggen, vind ik verdomde krachtig.”

Meer informatie over de missie van Niels Vierling vind je op zijn LinkedIn-pagina.

Help je mee?

Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Niels in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!