Werkend als medium, healer, kunstenaar en schrijver lijkt Niels (43) een weg gevonden te hebben die zijn (hoog)gevoelige en expressieve aard recht doet. Achter de verlegen façade schuilt een zorgzame ziel die anderen graag helpt met de inzichten die hij zelf opdeed over zelfheling.
Niels: “Als ik moet kiezen tussen mijn been en alle ervaringen en inzichten die ik opdeed sinds mijn ongeluk, dan hou ik vast aan het levenspad dat ik juist dóór mijn ongeluk vond.”
Terugkijkend is het altijd makkelijker om een lijn te zien in ontwikkelingen dan als je er middenin zit. Hierdoor weet Niels tegenwoordig dat het ingrijpende motorongeluk in 2006, dat hem na maar liefst acht vruchteloze operaties zijn onderbeen met een amputatie deed verliezen, onderdeel uitmaakte van het pad dat hem leidde tot zijn levenstaak: andere mensen helpen zichzelf te helen.
“Binnenin, vanuit onze essentie, zijn we verbonden met het grotere geheel.”
Verbonden met het grotere geheel
Het was een ontdekking die zich in talloze fasen aan elkaar reeg en die nog altijd in beweging is. Expressie vormt hierin de rode draad. Het is een soort wegwijzer naar binnen, waar we, zo is Niels’ overtuiging, vanuit onze essentie verbonden zijn met het grotere geheel, dat ons via onze levenslessen begeleidt naar liefde en licht.
Obsessief schilderen
Niels: “Ik had tekenen bijvoorbeeld in mijn eindexamenpakket, het enige vak dat ik echt leuk vond. Ik kon het erg goed, vooral in detail werken. Het vrije schilderen vond ik lastiger.” In het revalidatiecentrum waar hij herstelde van de amputatie en waar hij zowel in emotionele als praktische zin leerde omgaan met het verlies van zijn onderbeen, begon hij van de ene op de andere dag weer te tekenen. “Eerst vulde ik mandala’s, maar iemand duwde mij op een gegeven moment een schildersdoek in handen en toen ging ik zelf aan de slag. Twee jaar lang schilderde ik onafgebroken door, tot op het obsessieve af. Ik spijbelde soms zelfs van therapie om te kunnen blijven schilderen”, zegt hij.
“Hoewel technisch tekenen niet mijn roeping bleek, was de studie die ik ervoor volgde geen verspilling van tijd.”
Geometrische vormen
Heldere kleuren doken er in zijn doeken op, die steeds meer de geometrische vormen vonden waar Niels eerder als werktuigbouwkundig tekenaar kennis mee had gemaakt. “Hoewel dat werk niet mijn roeping bleek, was de studie die ik ervoor volgde dus geen verspilling van tijd geweest”, stelt hij achteraf vast.
Tijdens de revalidatie was het schilderen voor Niels een goed expressiemiddel. Het hielp hem de weg te vinden naar binnen, waar behalve verdriet, frustratie en onzekerheid ook veel moois lag te wachten. Met alle creativiteit die naar buiten kwam, vond Niels van binnen de weg naar zijn essentie. Later ging hij de geometrische figuren ook toepassen in beeldhouwwerken en kristallen.
Boeken schrijven
Een volgende fase was het schrijven. “Dat begon als een manier om op een rijtje te zetten wat mij was overkomen. Maar het bracht me veel inzichten, die een doorkijkje gaven naar het grotere plaatje, naar hoe alles zich op een logische manier aan het ontvouwen was en dat elk onderdeel van het verhaal, elke gebeurtenis, zich op haast organische wijze verhield met de hoofdlijn.” Op die manier regen zijn schrijfsels zich bijna als vanzelf aaneen tot zijn eerste boek, en daarna ook zijn tweede en derde. Inmiddels is hij bezig met het vierde.
“Terwijl ik bezig ben weet ik maar één ding zeker: het moet eruit en het moet af, ik ga er helemaal in op.”
Onbewust en blanco beginnen
Niels zette stap voor stap en ging zijn expressiewerk steeds zo open minded mogelijk aan. Dat doet hij nog steeds: “Ik begin ergens onbewust en helemaal blanco aan en krijg pas later zicht op de betekenis en de helende kracht van wat ik aan het doen ben. Terwijl ik bezig ben weet ik maar één ding zeker: het moet eruit en het moet af, ik ga er helemaal in op. Met mijn schilderijen en beeldhouwwerken zijn dat periodes van weken. Met mijn eerste twee boeken waren dat periodes van een jaar. Het derde boek had langer tijd nodig, het vierde lijkt zich weer sneller te vormen. Ik geef me eraan over. Soms ga ik na het ontbijt achter de computer zitten om er pas ’s avonds laat weer achter vandaan te komen.”
“Zorgverleners zijn erop gericht om mensen zo snel mogelijk weer ‘gezond’ te maken, maar behandelingen zullen niet aanslaan of zelfs een averechts effect hebben als de ‘patiënt’ niet zelf de verantwoordelijkheid neemt om zijn processen aan te gaan.”
Blijvende heling
De overtuiging die zijn wedervaren hem bracht, is dat mensen enkel zichzelf kunnen helen. “Want alleen als je het zelf doet, is het blijvend”, zegt hij. En dan: “Lichamelijk letsel en ziekten, ook geestesziekten, kun je zien als een spirituele crisis. Zorgverleners zijn erop gericht om mensen zo snel mogelijk weer ‘gezond’ te maken, maar behandelingen zullen niet aanslaan of zelfs een averechts effect hebben als de ‘patiënt’ niet zelf de verantwoordelijkheid neemt om zijn processen aan te gaan. Er zijn mensen die het bijltje er tijdens zo’n crisis bij neergooien en zich terugtrekken in hun eigen wereld. Ik heb dit soort mensen meegemaakt op het complex waar ik revalideerde. Die hebben er de brui aan gegeven en zullen in dit leven niet meer volwaardig terugkeren in de maatschappij.”
Het grotere plaatje
Zo niet Niels. “Het is mij gelukt om ondanks alles het grotere plaatje te blijven zien. Ik ben niet in een depressie terechtgekomen, hoe verlokkelijk dat op sommige momenten ook was. Uiteindelijk geloof ik dat de drama’s en crisissen die je overkomen fungeren als een soort test, om te zien hoe ver je bent en wat je nog hebt te leren. Het is de uitdaging hiermee om te gaan zonder in slachtofferschap te vervallen, om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen processen.”
“Expressie is de weg naar buiten en naar binnen. Schrijven, schilderen, koken, dansen, het maakt niet uit. Het gaat erom dat je doet waar jij je goed bij voelt.”
Zelfheling
Met deze insteek heeft Niels als healer en medium al vele andere mensen kunnen helpen op weg naar zelfheling. Ze worden geraakt door zijn schilderijen, ze lezen zijn boeken, ze volgen zijn workshops en uiteindelijk vinden ook zij de weg naar hun eigen essentie door zich te uiten, op welke manier dan ook. “Denken is niet de oplossing. Je denkt jezelf geen weg uit een crisis. Expressie is de weg naar buiten en naar binnen. Schrijven, schilderen, koken, dansen, het maakt niet uit. Het gaat erom dat je doet waar jij je goed bij voelt.”
“Het was tijd om verder te kijken en deze keer ging ik het aan.”
Wake-up call
Terugkijkend is het ongeluk met zijn motor een wake-up call geweest, zegt Niels. “Het was tijd om verder te kijken en toen ik dat eenmaal had erkend, wist ik dat ik hetzelfde signaal vier jaar eerder al kreeg toen ik op mijn scooter werd aangereden door een bestelbus. “Maar deze keer ging ik het aan. De diepte in, worstelend met mezelf vanwege bijvoorbeeld mijn moeite om hulp te vragen, en strijdend tegen de pijn die op een schaal van 1 tot 10 soms de 12 aantikte en klungelend met een rolstoel toen ik door een ontsteking twee jaar lang mijn prothese niet kon dragen.
Rijker mens
Het was afzien, vooral vanwege de pijn. Maar gek genoeg vergeet je de ernst daarvan op het moment dat je hem niet meer voelt. Nog dagelijks heb ik het ongemak van het leven met deze handicap. Maar als ik nu moet kiezen tussen mijn been en alle ervaringen en inzichten die ik opdeed sinds mijn ongeluk, dan hou ik vast aan het levenspad dat ik juist dóór mijn ongeluk gevonden heb. Het heeft me een rijker mens gemaakt.”
Meer weten over Niels en zijn expressieve werk? Neem een kijkje op www.crystalhealingart.nl >
Help je mee?
Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Niels in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!
Hoi Angel,
Probeer de zin niet te zwart wit te zien, het is zeker niet als een oordeel bedoeld.
Wat ik heb gezien is dat sommige mensen niet de juiste hulp vinden in het reguliere circuit om de crisis om te zetten in iets constructiefs, en daardoor niet meer verder komen. Het zegt meer iets over hoe wij als samenleving omgaan met mensen die tegenslagen in het leven tegenkomen, en dat ze daarom vastlopen.Dat is echter wel een keuze, want de hulp is altijd aanwezig. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het kan zijn om die hulp te vragen en te aanvaarden.
Beste Niels,
Ik vind het een mooi verhaal van jouw leven. Prachtig om te lezen dat het je zover en zoveel heeft gebracht, dat je nu als heel mens van het leven geniet, is iets wat je natuurlijk iedereen gunt en daarom is het een mooi streven om mensen te helpen door jouw ervaring. Toch is er een stukje waar ik het niet mee eens ben, het volgende stukje;
“Er zijn mensen die het bijltje er tijdens zo’n crisis bij neergooien en zich terugtrekken in hun eigen wereld. Ik heb dit soort mensen meegemaakt op het complex waar ik revalideerde. Die hebben er de brui aan gegeven en zullen in dit leven niet meer volwaardig terugkeren in de maatschappij.”
Snap dat je er zo tegen aan kijkt maar in feite oordeel je over deze mensen, je weet namelijk niet waarom zij er de brui aan hebben gegeven; onmacht, wel willen niet kunnen, te zwaar om te dragen zielenleed of psychisch niet meer in staat zijn om de kracht van zelfheling op te pakken. Mijn werk in de gezondheidszorg heb ik mensen die ernstig ziek zijn zó hun best zien doen op hun manier, maar het toch niet redden. Of dat dan de verkeerde manier is en hoe dat dat komt weten wij niet. Maar het feit is wel dat zij hun uiterste best hebben gedaan op hun manier, geluisterd naar zichzelf. Maar vaststellen dat zijn niet meer volwaardig terugkeren in de maatschappij en dat dat in feite aan zichzelf ligt doordat zij er de brui aan hebben gegeven, vindt ik akelig klinken. Het is een oordeel wat me tegenstaat omdat wij niet over een ander kunnen en mogen oordelen, wat vaak gebeurt in spirituele kringen, ik vind dat jammer en niet aardig toe naar mensen die zichzelf niet kunnen helen of dierbaren hebben die helaas niet beter worden.
Ik vind het geweldig dat jij wel volwaardig terug bent gekeerd in de maatschappij, dat is heel mooi en je van harte gegund. Bedankt voor het delen van je verhaal.