Marleen Bekker

Het duurde in haar leven even tot Marleen Bekker (38) haar vorm had gevonden. Voordat ze zich ontwikkelde tot een creatieve en ondernemende vrouw die andere vrouwen helpt om meer zelfcompassie te ontwikkelen, moest ze eerst vrede zien te vinden met haar eigen levensthema: onvoorwaardelijke liefde. Dat ze hierbij haar kinderwens moest opgeven, maakte haar tocht extra zwaar.

Marleen groeide op in Zwolle, in een gezin met een levendige moeder die als wijkverpleegkundige werkte, een rustige vader die docent maatschappijleer was, een oudere broer en een jonger zusje. Marleen was grappig, slim en stoer en beleefde haar emoties vooral in haar binnenwereld. Dit maakte dat zij voor leeftijdsgenoten soms lastig te doorgronden was. Toch groeide zij gelukkig op, met een aantal trouwe vriendinnen om zich heen.

 

“Ik ontdekte hoe het is om ergens niet thuis te zijn.”

Afgewezen

Eenmaal van school, ging ze in Groningen studeren, een universitaire opleiding tot arbeids- en organisatieagoog. Haar afstudeerproject wilde ze centraler in het land doen en daarom zakte ze af naar Nijmegen. Hier kwam ze erachter hoe het is om ergens niet thuis te zijn. “Ik vond mijn onderzoekproject en mijn werkplek niet leuk en het lukte me ook maar niet om contact met mensen te maken. Ik probeerde het via mijn hobby’s en deed auditie bij een koor, maar ik werd afgewezen. Dat had ik nog nooit meegemaakt! Ook bij een toneelclub kreeg ik nul op het rekest. Ze zochten ‘een ander soort energie’, zeiden ze. Ik had geen idee wat ze hiermee bedoelden.”

Reddeloos verloren

Al snel voelde Marleen zich ongelukkig in Nijmegen. “Soms zat ik te huilen, als ik in de bus naar mijn vriendinnen in Groningen zat. Maar mijn hoofd zei: zet door, hou vol, je moet afstuderen.” Toen haar moeder een keer op bezoek kwam, brak echter de dam. In de paskamer van een modezaak begon Marleen vreselijk te huilen en ze kon er niet meer mee stoppen. Daar stond ze dan, de Marleen met wie alles altijd goed ging, reddeloos verloren. “Ik ben uiteindelijk terug bij mijn ouders gaan wonen. Dat voelde als het ultieme falen: zelfstandig leven was niet gelukt. Mijn scriptie maakte ik af op wilskracht, maar ik voelde me hol van binnen. Ik wist niet meer wat ik wilde, kon niet meer alleen zijn en durfde niet meer in mijn eentje naar feestjes, iets waar ik daarvoor nooit last van had.”

 

“Op de een of andere manier was het niet bij me opgekomen dat ik ontslag kon nemen. Maar ik heb het gedaan en het is het beste dat ik kon doen.”

De beste zet

Na haar afstuderen zocht Marleen een baan. “Ik wilde in aansluiting op mijn studie iets met mensen, dus ik werd personeelsfunctionaris. Die baan was al op dag één niet leuk, maar ook nu weer zette ik door. Mijn ratio zei: het wordt vast leuker, je geeft toch niet op? Ik sliep echter heel slecht en zat niet goed in mijn vel. Ik had een knoop in mijn maag en stroop in mijn benen als ik naar mijn werk ging.” Ook de mensen om haar heen zagen het. “Het was een docent van mijn cabaretcursus die me in beweging bracht. Zij zei: ‘Je kunt ook ontslag nemen.’ Op de een of andere manier was dat gewoon niet bij me opgekomen. Maar ze had gelijk en ik heb het gedaan. Het is het beste dat ik heb kunnen doen.”

Eerste stap in zelfliefde

Marleen, rond deze tijd 24 jaar oud, nam zich toen iets voor waar ze nu nog steeds naar leeft. “Ik besloot dat wat ik vanaf dat moment ook zou gaan doen, ik het leuk moest vinden. Dat was een eerste stap in liefde hebben voor mezelf: dingen doen die ik leuk vind, waar ik energie van krijg. Terug naar de blije en vrolijke Marleen die ik ooit was.” Zo begon ze aan een voltijdopleiding tot theaterdocent. En zo ging ze ook met een vriendin mee naar een meditatieweek in Denemarken, waar het zaadje werd geplant voor het werk dat ze tegenwoordig doet.

Helemaal niet vreemd

Ondertussen stoeide ze met het thema onvoorwaardelijke liefde. Ze had op dit punt in haar leven nog nooit een partner gehad. “Vriendinnetjes waren al lang voor die tijd aan het foezelen met jongens, maar ik vond het echt stom. Ik was vooral bang om mijn onafhankelijkheid te verliezen. Tegelijkertijd verlangde ik toch naar liefde. Ik dacht dat ik abnormaal was. Het kwartje viel toen een haptonoom tegen mij zei dat het helemaal niet vreemd is om naar een liefdesrelatie te verlangen. Dat liet me ontspannen. Op mijn 26^ste heb ik toen mijn huidige partner gevonden, toen ik deed wat ik heel leuk vond: optreden.” En zo leerde Marleen de liefde kennen.

 

“Het was niet meer zo dat ik een kinderwéns had, maar dat ik een kindje móest krijgen. Ik was alleen maar daar mee bezig.”

Niet zwanger

Al snel hadden Marleen en haar man het over kinderen krijgen, maar zwanger worden wilde niet lukken. Onderzoek in het ziekenhuis leerde dat de kans klein was dat dit op natuurlijke wijze zou lukken, dus IVF kwam als alternatief op tafel. “Al vóór we hiermee van start gingen was zwanger worden een beladen onderwerp geworden. Het was niet meer zo dat ik een kinderwéns had, maar dat ik een kindje móest krijgen. Ik was alleen maar daar mee bezig.

 

“Het was een rouwproces, ik moest afscheid nemen van een droom zonder dat er echt iets tegenover stond.”

Geen IVF

Vlak voordat we met IVF aan de slag zouden gaan, zei een vriendin dat we wel moesten bedenken dat het een zware wissel op onze relatie kon trekken. Ik was vreselijk boos op haar, voelde me niet gesteund. Maar ik wist dat ze gelijk had. Uiteindelijk hebben we toen besloten de IVF niet te doen.” Daarna was Marleen echt even de weg kwijt. “Het was een rouwproces, ik moest afscheid nemen van een droom zonder dat er echt iets tegenover stond. Het voelde alsof mijn toekomst kapot was. Mijn man gaf aan dat hij het eigenlijk ook wel fijn vond met zijn tweeën. Dat maakte me boos, ik voelde me verraden en alleen met een onvervulde wens. We praatten toen nauwelijks meer met elkaar omdat het steeds uitdraaide op ruzie en tranen. Ik overwoog zelfs bij hem weg te gaan om mijn kinderwens met een ander te proberen in te vullen.”

Omvangrijk faalgevoel

Ergens rond die tijd kwam ze bij zinnen. “Wacht even”, dacht ik. “Dit is begonnen doordat ik hem leuk vond als partner. Ik ga niet van hem af voordat we het hier goed over hebben gehad. Met hulp van een therapeut zijn we er doorheen gekomen. Daarbij kwamen confronterende dingen aan het licht. Het feit dat ik geen kinderen kon krijgen, gaf me enorm het gevoel dat ik faalde. Dat ik mijn ouders geen kleinkinderen kon geven. Dat wij als stel mislukt waren omdat we geen kinderen hadden. Dat ik maar een halve vrouw was omdat ik niet mee kon praten met vrouwen die wél moeder waren. Daarom moest dat kind er ook komen, om me heel te kunnen voelen.”

 

“Mijn schrikbeeld was om alleen in een bejaardenhuis te eindigen, zonder kinderen die naar me omkijken.”

Rouw

Marleen probeerde haar gewone leven weer op te starten, maar vanzelf ging dat niet, want ze was nog steeds in de rouw. “Mijn schrikbeeld was om alleen in een bejaardenhuis te eindigen, zonder kinderen die naar me omkijken. Vriendinnen kregen wel kinderen, waardoor het zwaar was om steun te vragen. Ik trok me terug, waardoor ik me nóg eenzamer ging voelen.”

Volledig mis

Om toch iets met haar moedergevoelens te doen, haalde ze een poes in huis. Ze hoopte dat die kittens zou krijgen om zwanger zijn en baren zo toch een beetje mee te maken. Helaas viel die droom in duigen na een bekkenbreuk van het beestje. Tot overmaat van ramp overleed de kat waar Marleen zo veel van was gaan houden, na tien maanden. “Dat was de bodem. Toen heb ik gedacht: Onvoorwaardelijke liefde zit er voor mij niet in. Ik krijg geen kind. Ik krijg geen nestje van de kat waar ik gek op ben. Het gaat volledig mis.”

 

“Ik zag opeens in dat ik dubbel eenzaam was, omdat ik geen kind had en ook de steun van mijn vriendinnen niet toeliet.”

Houdgreep van verdriet

Tot ze een artikel las dat haar liet inzien hoezeer ze zichzelf in de houdgreep hield van onverwerkt verdriet. “Ik zag opeens in dat ik dubbel eenzaam was, omdat ik geen kind had en ook de steun van mijn vriendinnen niet toeliet. En ik besefte dat het leven meer is dan moeder zijn. Ik wilde niet in mijn verdriet blijven hangen en besloot de pijn dan maar aan te gaan en mijn vriendinnen toe te laten in mijn gevoel. Dan had ik in elk geval steun.” Ze maakte er ook een cabaretvoorstelling over, Moederziel Marleen, die haar hielp het verdriet te verwerken. Langzaam kwam ze uit het dal en begon ze weer om zich heen te kijken. “Ik ontdekte dat de kunst is om je met jezelf heel te voelen. Dit inzien heeft me geholpen om dingen te waarderen zoals ze zijn. En te beseffen dat het allemaal is begonnen omdat ik van mijn man houd. Dat de liefde er dus al wás.”

Van mindfulness naar zelfcompassie

Al die tijd was Marleen blijven mediteren. “Ik vond er echt rust door en bedacht dat ik het ook wel aan anderen zou willen leren. Rond die tijd was mindfulness in opkomst en ik vond dat heel interessant omdat het zo concreet is. Je leert  je zintuigen gebruiken en je gedachten observeren. Toen kreeg ik door dat ik heel erg streng was voor mezelf.” Maar dit was het nog niet helemaal. “Ik had het weliswaar eerder door als ik streng voor mezelf was, maar het was daardoor niet weg.” Rond die tijd deed ze een ondernemersopleiding, waarin ze ontdekte dat ze haar onderneming kon bouwen rond de rode draad in haar leven.

Missing link

Ook las ze een boek over zelfcompassie. “Dat was voor mij de missing link. Ik voelde opeens duidelijk dat ik vanuit mijn hart wilde werken, met mensen die op mij lijken, die net als ik veel van zichzelf moeten, die ambitieus zijn en perfectionistisch. Ik wilde hen liefde voor zichzelf laten ontdekken. Hoe het is om jezelf te geven wat je nodig hebt, zoals je dat ook aan een vriendin zou doen.” Ze zegde haar baan bij een trainingsbureau op en begon voor zichzelf met veer & vonk, om vrouwen te helpen bij het ontwikkelen van meer zelfcompassie.

“Wat wij in Nederland fout doen, is dat we het met elkaar niet over die verwachtingen hebben, waardoor we de illusie in stand houden.”

We rommelen maar wat aan

Over haar werk zegt ze: “Ik zie mensen worstelen met het gevoel dat ze super(wo)man moeten zijn, dat ze geen fouten mogen maken, dat ze alle ballen in de lucht moeten houden en dat ze daarbij nog moeten lachen ook. We proberen te voldoen aan een beeld, maar dat is een ideaal, want het bestaat niet. Je bereikt het dus ook nooit, waardoor je voor je gevoel chronisch tekortschiet. Ik zie daar heel veel pijn en verdriet bij. Terwijl de werkelijkheid is dat iedereen maar wat aanrommelt. Fouten maken hoort erbij, inclusief al die niet zo chique emoties. Wat wij in Nederland fout doen, is dat we het met elkaar niet over die verwachtingen hebben, waardoor we de illusie in stand houden. We laten ons leiden door behoefte aan goedkeuring van anderen. Ieder mens wil gezien worden. Maar het wrange is, dat als jij jezelf niet ziet, de complimenten van anderen ook niet aankomen.”

Lief zijn voor jezelf

Hier anders mee omgaan, vergt oefening. Het heeft Marleen zelf ook veel moeite gekost. “Als het op liefde aankomt, ben ik veranderd van ‘ik heb geen liefde nodig’ in ‘ik wil lief zijn voor mezelf’, wat ik echt een jeukterm vind, zet dat er alsjeblieft bij. Maar toch, ik heb het idee dat ik meer voor elkaar krijg sinds ik meer zelfcompassie heb. Ik brand mezelf niet meer af, of het is sneller voorbij.  Ik zeg nu eerder ‘Oké, ik probeer het nog een keer’ in plaats van dat ik er gewoon mee stop.”

Onvoorwaardelijke liefde

Marleen vergelijkt onvoorwaardelijke liefde voor jezelf met de liefde die ze bij haar man vond. “Bij hem voel ik me veilig, kan ik mezelf zijn. Zo wil ik ook met mezelf omgaan. Het gaat over de behoeften die je hebt en de ruimte die je jezelf geeft om ze te ontdekken. Dát is de essentie van onvoorwaardelijke liefde. Of je het nu tegen jezelf hebt of tegen je partner: wat er ook gebeurt, het is oké zoals het is en we maken er iets van dat goed voelt.”

Bekijk de website van Marleen hier >

Help je mee?

Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Marleen in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!