Margot Huysmans

Twee jaar lang moest Margot pas op de plaats maken vanwege borstkanker. Hoewel dit een proces was dat veel indruk op haar maakte, liet ze zich er niet door klein krijgen. Ze besloot er haar lessen uit te trekken en te gaan voor wat zij werkelijk wilde. Achteraf is ze vooral dankbaar voor het bewustzijn dat ze erdoor vond en de veel betere connectie met haar kinderen.

Sportvrouw pur sang: Margot deed mee aan een spinning marathon voor Pink Ribbon.

Tot Margot (45) borstkanker kreeg, leefde zij haar leven als in de vijfde versnelling. Altijd druk bezet, bezig met haar man en vier kinderen en vooral met sporten en sportles geven, iedere avond weer. Van buiten leek het een succesverhaal, maar met geluk had het weinig te maken.

 

“Ik heb die borstkanker nodig gehad om de automatische piloot uit te kunnen schakelen.”

Net een bedrijf

Achteraf schaamt Margo zich er weleens voor. “Wij waren gewoon een soort bedrijf dat werd bestuurd door een aantal robots en de kinderen gingen hier in mee. Die wisten dat pa en ma overdag werkten, dat er ’s avonds een potje eten op tafel kwam, dat zij daarna naar bed gingen en wij naar de sportschool. Zo liefdeloos! Zoals ik het nu zie heb ik die borstkanker nodig gehad om deze automatische piloot uit te kunnen schakelen.”

Mama is thuis!

Ze denkt terug aan die twee jaren dat ze ziek was en zegt: “De kinderen vonden die tijd geweldig, want mama was thuis! Natuurlijk was het niet prettig om ziek te zijn, mijn haar te verliezen en lichamelijk verminkt te zijn, maar het was ook erg fijn. Van elke avond sportles geven ging ik in één keer over naar elke avond thuis in bed, samen met de kinderen tv kijken. Dat was heerlijk. Daar kijken we met zijn allen op terug als een rustige, mooie tijd.”

Tot het uiterste

Evengoed was niets doen er niet bij. “In de tijd dat ik op bed lag, studeerde ik voor coach en counseller en ik bleef zelfs in de tijd van de chemo’s hardlopen.” Toen ze er weer bovenop was, zette ze de volgende stap. “Ik startte een coachingpraktijk en ging hiernaast weer sportles geven. Bovendien schreef ik me in voor een opleiding tot body balance instructeur.” Juist dat laatste was een fikse confrontatie voor Margot. “Ik kon één oefening niet perfect uitvoeren omdat mijn rugspier door de chemotherapie beschadigd was geraakt.

 

“Je doet dingen om te groeien en soms moet je ergens echt even voor vechten, maar dat maakt je alleen maar sterker.”

Ik kreeg te horen dat ik mijn diploma wel kon vergeten, omdat je als leraar alle oefeningen nu eenmaal perfect moet kunnen voordoen. Toen pas, voor het eerst in twee jaar tijd, biggelden de tranen over mijn wangen. Ik vond dit zo oneerlijk; het was iets dat ik zó graag wilde!” Hoewel familie en vrienden vonden dat Margot niets te bewijzen had, ging ze er toch voor. “Op de tweede opleidingsdag ben ik gewoon de les in gestapt, hard snikkend, dat wel, maar ik wilde me niet laten kennen. Ik moest en zou dat diploma hebben. Ik ben die dag tot het uiterste gegaan. Naderhand zei de leraar: ‘Jij bent de beste van de hele opleiding. Ik vind het zo mooi wat ik de laatste twee dagen in jou heb gezien, dit moest gewoon loskomen. Je hebt je diploma dik verdiend.’ Daar gaat het dus om, dit was mijn les: Je doet dingen om te groeien en soms moet je ergens echt even voor vechten, maar dat maakt je alleen maar sterker.”

Affirmatiekaartjes

Bovendien bracht het Margot bij de affirmatiekaartjes die ze in eerste instantie voor haar coachklanten ging maken en die later hun eigen leven gingen leiden. “Wat ik meemaakte in mijn sportopleiding, dat ik wel wilde maar er niet doorheen leek te komen, hebben veel mensen. Ik vind het belangrijk dat je jezelf op zo’n moment helpt herinneren dat je een mooi mens bent, goed zoals je bent. Die kaartjes hadden het effect van een olievlek. Steeds meer mensen, ook niet-cliënten, wilden ze graag kopen om ze aan anderen te geven en hen dat steuntje in de rug te geven. Meer nog dan met coachingsessies ben ik nu met die kaartjes bezig; ze zijn op steeds meer plekken te koop. En waar ik ze persoonlijk verkoop, heb ik altijd bijzondere gesprekken.”

 

“Mensen hebben er helemaal geen moeite mee als je jezelf bent, maar vinden het juist lastig als je niét jezelf bent.”

Terug naar de basis

In de tijd dat Margot borstkanker had, leerde ze dat jezelf zijn het allerbelangrijkste is. “Ik kwam erachter dat mensen er helemaal geen moeite mee hebben als je jezelf bent, maar het juist lastig vinden als je niét jezelf bent. Dus laat jezelf maar gewoon zien, anders weten mensen nooit wat ze aan je hebben.”

Einde relatie

In het kielzog van dit inzicht kwam Margot erachter dat haar huwelijk haar die ruimte om zichzelf te zijn niet meer bood. “Het proces van borstkanker hebben we nog samen doorgemaakt, maar daar waar ik tot rust kwam en de connectie met mijn kinderen hervond, raakte ik mijn man kwijt. Dat ik borstkanker kreeg, zie ik achteraf als een soort roep van mijn innerlijke zelf om terug te keren naar de basis. Daar heb ik gehoor aan gegeven, ook al betekende het dat mijn relatie tot een einde kwam.”

 

“Natuurlijk schiet ik nog weleens door, maar ik sta tegenwoordig veel bewuster in het leven.”

Bewuster in het leven

Ze vervolgt: “Ik ben blij dat wij elkaar los hebben kunnen laten, want goed beschouwd hielden we elkaar tegen. Voor onze kinderen is het echter verwarrend geweest, ook al was er geen ruzie. Daarom is het nu tijd voor hen. Dat is dan ook wat het zelfstandig ondernemerschap mij gebracht heeft: de vrijheid om mijn eigen keuzes te maken en zaken in balans te houden. Ik sta tegenwoordig veel bewuster in het leven dan hiervoor. Natuurlijk schiet ik nog weleens door, maar dan zijn het juist mijn kinderen die mij terugfluiten en maak ik direct pas op de plaats.”

Loslaten

Tegenwoordig noemt Margot zich een gelukkig mens, met vier fijne kinderen en een nieuwe partner, bij wie zij helemaal zichzelf kan zijn en die haar verder helpt te groeien. Borstkanker bracht na jaren van rennen en vliegen de bewustwording op gang die ze nodig had om dichter bij zichzelf te komen. Loslaten was in dit proces misschien wel de belangrijkste les. Margot: “Geld, overtuigingen, we vinden het soms zo moeilijk om dingen los te laten. Maar de waarheid is dat je juist door los te laten heel veel rijker van binnen kunt worden.

 

“Ik ben nu eenmaal wie ik ben en daar zal men het mee moeten doen.”

Ik laat me niet meer leiden door wat anderen van mij verwachten en ik voel me er niet meer schuldig over als ik niet aan het plaatje voldoe. Ik ben nu eenmaal wie ik ben en daar zal men het mee moeten doen. En het mooie is: als ik de ruimte krijg om te zijn wie ik ben, dan geef ik daar ontzettend veel voor terug. Ik ben zeer dankbaar dat ik dit soort zaken in de afgelopen periode heb mogen ontdekken over mezelf.”

Meer over het werk van Margot vind je op beautiful-person.com >

Help je mee?

Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Margot in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!