Leonoor van Beuzekom

Het leven van Leonoor van Beuzekom (57) laat zich omschrijven als één groot bewustwordingsproces. Van jongs af aan kon zij vaak moeilijk aansluiting vinden bij de mensen en de wereld om haar heen. Pas later ontdekte zij dat ze alles anders zag dan het leek, of dan het verteld werd. Een belangrijke stap kwam in 2006, toen Marthe, Erik en Jeannette bij haar in huis kwamen wonen. Hun woongroep is een dankbare basis voor de gezamenlijke zoektocht naar bewustwording.

De woongroep Contact & muziek in de Utrechtse wijk Lombok bestaat nu tien jaar. Leonoor, Marthe, Erik en Jeannette hebben in die periode een vorm van samenwerken en samenleven gevonden, die veilig en liefdevol is en waarbinnen ieder zijn eigen plek heeft. Dit is hard werken geweest, schetst Leonoor. “Contact is de basis voor duurzaam met elkaar leven. In onze woongroep gaan we problemen niet uit de weg, maar werken we er doorheen. Dat is niet makkelijk, maar wel heel erg de moeite waard.”

 

“Het werd gedoogd dat ik mijn leerlingen twee keer zoveel tijd gaf als voorgeschreven, maar ik stond er wel alleen voor.”

Burn-out

Het is voor Leonoor een groot verschil met zo’n twintig jaar geleden. Zoals vele zoektochten, kent ook die van haar een moment dat alles in een stroomversnelling kwam. “Ik liep op mijn 35ste vast op mijn werk en stevende af op een burn-out. Ik gaf vioolles op een muziekschool en dat was heel fijn, maar het onderwijssysteem was te krap. Om mijn leerlingen voldoende aandacht te kunnen geven, gaf ik ze twee keer zoveel tijd als voorgeschreven. Dit werd gedoogd, maar ik stond er binnen het docentenkorps wel alleen voor.”

Verbroken relatie

In dezelfde periode had zij een relatie met een vrouw. “Dit was een moeizame verhouding, vooral omdat ik geen vergelijkingsmateriaal had en omdat ik in die tijd wanhopig op zoek was naar mensen die aardig voor me waren en ik me dus steeds aanpaste.” Leonoor ging met haar vriendin samenwonen in het huis waar nu de woongroep woont, maar een half jaar later ging haar vriendin vreemd en verbrak Leonoor de relatie. Dit was het moment dat Leonoor in een zwart gat viel. “Dit was de start van een diep bewustwordingsproces, maar dat had ik toen niet door. Ik was wanhopig. Ik dacht: ‘Dit kan ik nooit!’ Maar ik moest. Zeven jaar lang heb ik elke dag gehuild. Therapie hielp niet, maakte het alleen maar erger. Nu zie ik dat het een keuze is: je kunt je verdriet en kwaadheid eindeloos blijven doormaken, maar je kunt ook focussen op liefde en blijheid.”

 

Terug naar het verlangen om dingen over te brengen.

Buurtkinderen

De draai die Leonoor hierin maakte, werd geholpen door de kinderen uit de buurt. Jarenlang zag ze familie noch vrienden, maar de kinderen uit de buurt bleven aanbellen om met haar te spelen. Hierdoor ontstond weer ruimte voor de behoefte van Leonoor om dingen over te brengen op mensen, hen te helpen met hun processen. Ze begon weer met muziekles geven en uiteindelijk zette ze een haptonomiepraktijk op. Zo kwamen Marthe en Erik op haar pad en hielp zij ook haar zus Jeannette, die was vastgelopen in haar leven.

Gezamenlijke ontwikkeling

Door de mensen die zij begeleidde met elkaar in contact te brengen, werd de therapeut-cliëntrelatie, steeds meer een vorm van samenwerken. Leonoor: “Uiteindelijk kwamen Marthe, Erik en Jeannette bij mij wonen. Sinds dat moment delen wij alles met elkaar; blijdschap, verdriet, frustratie, alle emotionele processen. Ik help hen en we helpen elkaar.” Tien jaar later is het nog steeds dagelijks een worsteling, geeft Leonoor aan. “We hebben ieder onze eigen processen en ook nog eens onze gezamenlijke processen. Er kan wrijving ontstaan, ongenoegen en jaloezie. We gaan echter alles aan en maken hierdoor een mooie en leerzame ontwikkeling door met veel inzichten.”

Moeilijke familiegeschiedenis

Leonoor en haar zus delen een moeilijke familiegeschiedenis. “Er zijn vijf kinderen Van Beuzekom, waarvan een broer inmiddels overleden is. Onderling is er geen contact, behalve dan tussen mij en Jeannette.” Het moeilijkst heeft Leonoor het met het proces rondom haar moeder, die na een hartaanval al 25 jaar medicijnen krijgt die haar langzaam verzwakken en die ook haar geheugen aantasten. Leonoor ziet haar moeder als een liefdevolle vrouw die haar dochter leerde om respectvol met mens en dier om te gaan. Mede hierdoor gunt Leonoor haar moeder een behandeling met natuurlijke oplossingen, maar ze stuit hierbij op starre zienswijzen.

 

“Ik heb mijn leven niet zelf bedacht, maar zie – achteraf – wel een duidelijke lijn.”

Voorzienigheid

Het is al met al een moeilijk en confronterend proces. “Maar”, zegt Leonoor, “ik geloof in voorzienigheid, dat wat je meemaakt een soort afspraak met het universum is. Ik heb mijn leven niet zelf bedacht, maar zie – achteraf – wel een duidelijke lijn. Ik had als jong meisje geen idee wie of waar ik was. School hielp hierin niet. Je leert op school vanaf dag één om je gevoelens uit te schakelen. Ik was slim en haalde achten, maar dat ging niet over mijn gevoel.

Strijd tussen intelligentie en gevoel

Ik had willen leren om me te uiten, hoe ik dingen kon zeggen, voor mezelf kon opkomen en door barrières heen kon breken om de ruimte voor mezelf te vergroten. Dat leer je niet op school. Ik leed in de groep en was de eerste die er aan onderdoor ging. Overgevoelig en zwak, werd dat toen genoemd.” Ook thuis was die begeleiding er niet. “Ik besef steeds meer dat ik uit een gezin kom waar een oorlog heerste tussen intelligentie en gevoel, tussen mannelijk en vrouwelijk. Het heeft lang geduurd voordat ik doorhad dat ik niet áchter liep op andere mensen, maar vóór en dat de ontwikkeling van je gevoelsleven veel aandacht verdient.”

Alsnog een veilige omgeving

Met de woongroep heeft Leonoor voor zichzelf en voor Marthe, Erik en Jeannette alsnog zo’n omgeving gecreëerd. Een omgeving waarin naast muziek en meditatie, ook het gedachtegoed van haar moeder centraal staat, met respect voor mensen, natuur en milieu. Hun huis is inmiddels energieneutraal, met een groen dak, zonnepanelen en een warmtepomp. Ze maken en vermaken zelf kleding, besteden veel aandacht aan hergebruik van materialen en zijn bezig met een proces om los te komen van eten omdat dit fysiek en mentaal zoveel beter voelt. Alles vanuit hun eigen ervaringen en zelfontwikkelde samenzijn én in contact met de buitenwereld.

 

“Mensen zien wel dat wij met iets nieuws bezig zijn en vinden het leuk om iets van ons te horen en over zichzelf te vertellen.”

Midden in het leven

Leonoor: “We staan als woongroep midden in het leven. Wonend in de stad, met alle invloeden om ons heen, gaan we met iedereen om. Mensen die langskomen, die om hulp vragen, die ons bellen en die we onderweg tegenkomen. Mensen zien wel dat wij met iets nieuws bezig zijn en vinden het leuk om iets van ons te horen en over zichzelf te vertellen.” Zo hebben Leonoor, Marthe, Erik en Jeannette ook contact met andere woongroepen in Nederland en verdiepen ze zich in vormen van nóg duurzamer en bewuster leven.

Nooit echt klaar

Een samengaan met een andere woongroep sluit Leonoor niet uit. “We willen met onze manier van leven ook een rust- en ontmoetingsplek zijn voor andere mensen. Maar wij zullen met zijn vieren altijd een eenheid blijven. We hebben een blijvende verbinding gesmeed. Voordat je ziet wie je bent en waar je bent, en wilt ontdekken en toegeven dat je niet verder bent dan je bent, ben je zo tien of twintig jaar verder, hebben wij geleerd. En we zullen nooit echt klaar zijn met ons gezamenlijke proces van het creëren van een leven van licht, kleur, contact, muziek en liefde.”

N.B. Jeanette overleed op 8 juni 2017. Leonoor werd even verdacht van nalatigheid, maar kwam na verhoor weer vrij. Sommige mensen vonden het predikaat Mooi Mens na het overlijden van Jeanette niet meer terecht. Na lang nadenken koos ik ervoor het interview te behouden, omdat er hoe dan ook waarde zit in het naleven van overtuigingen, ook als (veel) mensen het hier niet mee eens zijn. Ook ik heb een mening, maar deze website is geen podium voor discussie. Voor de verklaring van Leonoor verwijs ik naar de website van de woongroep >

Help je mee?

Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Leonoor in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!