Al een tijdje wist hij dat hij klaar was om zijn comfort zone te verlaten. Maar toch had hij moeite met loslaten van de veiligheden die hij om zich heen had gecreëerd. Rond de jaarwisseling ging de knop dan toch om. Kay zegde zijn baan en zijn huurhuis op en kocht een visum voor Nieuw-Zeeland. Op 1 april vertrekt hij en gaat hij de uitdaging aan om zichzelf nog beter te leren kennen.
Kay: “Als je op 27-jarige leeftijd niets kunt bedenken wat je nog zou willen bereiken, dan moet je gaan nadenken.”
Toen Kay juni vorig jaar zijn eerdere verhaal aan 365 Mooie Mensen deed, was hij zich ervan bewust dat het leven zoals hij dat leefde eindig was. Mede door zijn geslaagde gevecht tegen kanker, wist hij dat hij veel had om voor te leven. Maar tegelijkertijd voelde zijn dagelijkse bestaan als een doodlopende straat. “Ik heb altijd hard gewerkt voor wat ik wilde hebben en kwam vorig jaar tot de conclusie dat ik alles had wat mijn hartje begeerde. Op zich geeft het voldoening dat ik zover ben gekomen door me met passie en plezier in te zetten, maar als je op 27-jarige leeftijd niets kunt bedenken wat je nog zou willen bereiken, dan moet je gaan nadenken.”
Materialistisch
Met name het materialistische aspect van zijn leven ging hem tegenstaan. Kay: “Een luxe woning, mooie meubels en een fantastische auto zijn fijn, maar tegelijkertijd benauwde het me dat ik niet wist wat ik verder nog zou moeten of willen.” En dus ging het roer om. Rigoureus. “Ik riep al 12 à 13 jaar dat ik wilde gaan reizen. Meerdere keren heb ik het niet gedaan toen de kans zich voordeed, om wat voor reden dan ook. Maar nu heb ik doorgezet. Doordat ik direct mijn baan én mijn huur opzegde, creëerde ik voor mezelf een stok achter de deur. Er was geen weg meer terug.”
Voldoen aan verwachtingen
Kay ziet zijn nieuwe avontuur als iets dat hij helemaal voor zichzelf doet. In tegenstelling tot hoe hij eerder in het leven stond. “Lang heb ik mijn tijd verkeerd ingedeeld omdat ik probeerde te voldoen aan verwachtingen. Verwachtingen van anderen, maar ook die van mezelf. Op een gegeven moment zag ik gewoon niet meer wat hiervan het profijt voor mezelf nou eigenlijk was.”
“Van jongs af aan had ik haast om aan het leven deel te nemen.”
Bewijsdrang
Het was confronterend dat Kay hier niet zonder meer een antwoord op had. “Ik ben altijd zo geweest. Van jongs af aan had ik haast om aan het leven deel te nemen. Maar daardoor leefde ik een jaar in de tijd waar een ander twee jaar voor neemt. Zo ging ik ook om met het herstel na mijn ziekte. Ik had de drang om de buitenwereld te laten zien dat er niets aan de hand was. Dus ik ging ervoor en bleef rennen. Maar van binnen vrat het me op. Ik had last van druk op mijn borst, was vaak licht in mijn hoofd en sliep slecht. Ik vergat gewoon aandacht aan mezelf te besteden. Ik brandde op en het was heel confronterend voor me dat ik daar fysiek op af werd gerekend.”
“Ik ga me niet meer anders voordoen om een ander te pleasen.”
Maar nu is het klaar, zegt hij. “Ik ben nu wie ik ben. Ik moest steeds presteren van mezelf, met mensen door één deur kunnen. Daar ben ik nu klaar mee. Ik ga me niet meer anders voordoen om een ander te pleasen. Vind je met niet aardig, prima, dan gaan we ieder onze eigen weg.”
Alleen zijn
Een van de confrontaties waar Kay nieuwsgierig naar is, is die met alleen zijn. “Ik ben altijd bang dat ik het niet alleen kan, al weet ik dat het onzin is, want iedereen kan dingen alleen, als hij er maar hard genoeg aan trekt. Waar een wil is, is een weg. Maar je moet wel durven. Daarom reis ik ook alleen. Want als je alleen gaat, móet je het zelf voor elkaar zien te krijgen. Dat gaat niet over eenzaamheid, maar over mezelf leren kennen. Het lijkt me een verrijking van mezelf.”
“Ik ben benieuwd naar het gevoel dat ik heb als ik straks niets anders heb dan de spullen in mijn rugzak en het besef dat de wereld aan mijn voeten ligt.”
Links of rechts
Al met al is Kay trots op de keuze die hij gemaakt heeft. “En ik ben niet snel trots op mezelf. Maar ik merk dat ik die innerlijke rust waar ik zo naar zocht, heb gevonden door deze stap te zetten. Het enige waar ik me druk over hoef te maken als ik straks het vliegveld uitloop is: ga ik links of ga ik rechts? Ik hoop dat ik onderweg veel wijsheid, ervaringen en verhalen opdoe, ook van andere mensen. En ik ben benieuwd naar het gevoel dat ik heb als ik straks echt niets meer heb dan de spullen in mijn rugzak en het besef dat de wereld aan mijn voeten ligt.”
Help je mee?
Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Kay in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!
Pingback: 4a. Kay | 365 Mooie Mensen