Ellen werkt met kinderen. Dat doet ze al lang, maar onlangs ontdekte ze dat het haar vooral om de mens achter het kind gaat. Daarom begon ze naast haar baan als ambulant begeleider in het onderwijs een kindercoachpraktijk. Leren doet ze nog elke dag: “Als je een kind accepteert in alles wat het is, dan accepteert een kind jou ook.”
Ellen: “Benoemen wat je ervaart is de kortste weg naar jezelf zijn, voor jezelf en voor de ander.”
Ellen (50) werkt bijna 30 jaar in het (speciaal) onderwijs en kan hierin al haar liefde voor kinderen kwijt. In de charmante dijkwoning waar ze al 18 jaar woont en die stukje bij beetje uitgebreid en vernieuwd werd, richtte ze onlangs een praktijkruimte in voor haar werk als kindercoach. Al 30 jaar is Ellen getrouwd met Erik. Zij hebben samen een dochter van 20 en een zoon van 16. Leven en laten leven is het motto dat onder dit dak geldt, al ontdekte Ellen dat ze zichzelf daardoor nogal eens voorbij liep.
“Ik had moeite om grenzen aan te geven omdat ik er altijd voor een ander wilde zijn en steeds de harmonie wilde bewaren.”
Rugzagkinderen
Het onderwijs kent in Nederland veel kinderen met een Rugzak, de zogeheten leerlinggebonden financiering. Ellen begeleidt deze Rugzakkinderen om ervoor te zorgen dat ze in hun schoolomgeving zo goed mogelijk mee kunnen komen. Toen er drie jaar geleden sprake van was dat de Rugzak zou verdwijnen, volgde Ellen een loopbaantraining om te bepalen in welke richting zij zich verder kon ontwikkelen. Die training hakte er nogal in. “Ik kwam mezelf heel erg tegen. Het werd duidelijk dat ik moeite heb om grenzen aan te geven omdat ik er altijd voor een ander wil zijn en steeds de harmonie wil bewaren.”
Grenzen bewaken
Ze vervolgt: “Dat zijn op zich wel mooie eigenschappen, maar het kost ook iets van jezelf. Je raakt bij jezelf weg als je mensen over je grenzen heen laat gaan. Je gaat dingen doen die niet bij je passen en waar je heel erg moe van wordt doordat ze meestal negatieve energie met zich meenemen.” Ellen kende dit vooral van het werken in een schoolteam. “Je hebt daar nu eenmaal te maken met verschillende belangen, visies en karakters. Mijn werk als ambulant begeleider vind ik juist prettig, omdat ik in die rol meer in staat ben om mijn grenzen te bewaken. Het werd mij tijdens de training dan ook duidelijk dat ik niet meer binnen een school zou gaan werken. En dat een eigen praktijk de ultieme uitdaging zou zijn.”
Oplossingsgericht
De inzichten van de training kwamen op het juiste moment. In de periode dat het onzeker was of haar baan als ambulant dienstverlener zou blijven bestaan, ontstond er op de werkvloer spanning. Ellen ondervond hier last van, maar zij wist de knop om te zetten. “Ik dacht: Laten we alsjeblieft positief met dingen omgaan, oplossingsgericht. Ik wilde vooral met het kind bezig zijn. Daar heb ik voor geleerd en ik hou van kinderen. Los van welke visie of methode dan ook; ik wil er gewoon voor hen zijn als persoon. Dat is waarom ik naast mijn werk ben begonnen met oplossingsgericht coachen.”
“Ik ontdekte dat ik me soms mee laat nemen door mijn omgeving, doordat mensen op mijn gevoel weten te spelen.”
Ontdekkingstocht
De inzichten van de training bleken ook van toepassing in het privéleven van Ellen en dat leverde haar een interessante ontdekkingstocht op. “Ik ben eigenlijk altijd mezelf, maar geef soms wel iets van mezelf weg. Ik wil er zijn voor anderen en daarvoor moet ik af en toe een klein stukje van mezelf opzij zetten.” Vaak gaat dat onbewust, zo bemerkte Ellen. “Dan had ik iets gedaan waarvan ik me achteraf afvroeg of ik het nou voor mezelf deed, of voor een ander. Als ik dat dan uitzocht, kwam er soms achter dat als ik heel goed naar mezelf had geluisterd, ik het niet had gedaan. Dus waarom deed ik het dan? Zo ontdekte ik dat ik me soms mee laat nemen door mijn omgeving, doordat mensen op mijn gevoel weten te spelen.”
Dichter bij zelf
Ze vervolgt: “Inmiddels ga ik daar bewuster mee om en probeer ik meer bij mezelf te blijven.” Dat doet ze door te dansen, al gaat dat nog niet goed sinds ze vorig jaar in huis een behoorlijke val van de trap maakte. En door te wandelen in de natuur, alleen of met een vriendin. “Als ik loop, raakt mijn hoofd leeg en kom ik dichter bij mezelf. Met een vol hoofd kan ik niet goed nadenken en ook niet goed voelen, waardoor ik bij mezelf weg raak. Dan voel ik me niet goed en kan ik zelfs lichamelijke klachten krijgen.”
“Als je jezelf kwetsbaar opstelt, is de ander ook meer zichzelf en ontstaat er meer openheid.”
Zaken benoemen
Bovenal gelooft Ellen in het uiten van zaken. Ze doet het zelf zoveel mogelijk en geeft het ook graag mee aan de kinderen met wie ze werkt. “Benoem wat je vindt, voelt en ervaart. Durf je kwetsbaar op te stellen, want dan ben je meer jezelf. Als je dat doet, keert de ander ook meer naar zichzelf en ontstaat er meer openheid.”
Op deze manier vond Ellen in elk geval het evenwicht tussen zichzelf zijn en er voor anderen zijn. “Ik ben nu eenmaal iemand die zich graag afstemt op zijn omgeving en ik vind het helemaal niet erg om af en toe wat in te leveren. Maar ik moet wel voorkomen dat ik gestrest raak en mezelf voorbij loop door goed naar mezelf te luisteren en dichtbij mezelf te blijven.”
De praktijk voor kindercoaching van Ellen Schensema vind je hier >
Help je mee?
Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Ellen in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!