Corinne Hamoen

Corinne is in opleiding voor koningin. Ze spaart momenteel voor een gepaste jurk. Rood, natuurlijk. Is ze gek? Nee, zeker niet. Ze is er na vijftig jaar gewoon klaar voor om haar eigen droom waar te gaan maken: het schrijven van een sprookjeskookboek waarin ze stiekem zelf de hoofdrol speelt. Als koningin natuurlijk.

Corinne is het meest zichzelf als het kind in haar loskomt. Creatief, speels, vrolijk en zonder belemmeringen. (Foto: Natasja Lieftink, Sensibeeld fotografie)

Vanaf haar vijfde levensjaar heeft Corinne zich het onzichtbare kind gevoeld. “Ik was het dromenmeisje in een druk gezin met zes kinderen. Jarenlang heb ik in de weekenden bij onze werkster en haar man gewoond, een ouder echtpaar. Hoewel ik daar rust vond, was ik liever bij mijn broers en zussen geweest, maar zo was het nu eenmaal bepaald. Ik heb geen ongelukkige jeugd gehad, maar was wel erg eenzaam en doodde de tijd met het schrijven van verhalen in talloze schriftjes.”

 

“Ik heb geen ongelukkige jeugd gehad, maar was wel erg eenzaam.”

Traumatische gebeurtenissen

Het gevoel van er niet echt bij horen hield na haar jeugd aan. Traumatische gebeurtenissen deden zich voor: een aanranding op 18-jarige leeftijd in Frankrijk, toen ze op weg was naar haar souterrainkamertje in het huis waar ze als au pair werkte. En een vrijpartij met een vriendje toen ze 19 was, die uitmondde in een regelrechte groepsverkrachting door vrienden van hem. Niemand schoot te hulp, beide keren niet. Ze heeft zich toen, en later nóg vele malen, een toeschouwer in haar eigen leven gevoeld. Verloren, afgewezen.

 

“Het bleek lastig om met mijn kinderen een hechte band op te bouwen.”

Nog meer eenzaamheid

Met die mindset stapte Corinne in het huwelijksbootje. Dit huwelijk eindigde twee jaar geleden, na 27 jaar van de voor Corinne zo bekende eenzaamheid.  “De zwangerschap van mijn eerste kind vormde daarin de gelukkigste tijd. ‘Eindelijk iets dat echt van mij is’, dacht ik. Maar mijn zoon bleek onder meer een autistische stoornis te hebben en ook met mijn dochter, die twee jaar later ter wereld kwam, is het lastig om een hechte band op te bouwen.”

Chronische aandoening

Ze vervolgt: “Dat is moeilijk voor mij, omdat afwijzing juist zo’n groot thema in mijn leven is, maar ik hou zielsveel van ze en ben trots op mijn kinderen.” Corinne bleef daarom al die jaren strijden, vooral door lief en zorgzaam te zijn voor de mensen om zich heen. Dat ze zichzelf hierbij, dwars door een chronische fysieke aandoening heen, wegcijferde was ze nu eenmaal gewend.

 

“Klaar met die mannen.”

Kansloze relatie

In 2012 kwam er dan toch een einde aan het huwelijk; in de ogen van Corinne een kans om eindelijk af te rekenen met de eenzaamheid. Maar ze ging van de weeromstuit een relatie aan met iemand die al een relatie bleek te hebben en niet van plan was deze te verbreken. Hij was haar grote liefde, maar de relatie was bij voorbaat kansloos. Daarna volgde een verhouding met een narcist, die vooral met zijn eigen behoeften en emoties bezig was. ‘Klaar met die mannen’, besloot Corinne daarop, ‘nu ga ik voor mezelf.’

En toen stond alles stil

Het laatste zetje in de rug kwam toen ze in 2013 in de Velsertunnel frontaal  op een stilstaande auto botste. “Op dat moment stond werkelijk álles even stil, vertelt ze. “Toen de ergste schrik voorbij was, maakte ik de balans van mijn leven op. En ik besloot het vanaf dat moment anders te doen. Me alleen nog maar bezig te houden met dingen die ik leuk vind en vooral die ene droom waarmaken: het schrijven van mijn sprookjeskookboek.”

 

“Ik mag mezelf goed vinden. Als dat niet goed genoeg is voor jou, dan hoor jij niet in mijn leven.”

Feniks uit de as

En dat is waar Corinne eindelijk in aanraking kwam met zichzelf. “Mijn hele leven was ik bang om afgewezen te worden, niet goed genoeg te zijn. Dus verstopte ik me, durfde ik mezelf niet te laten zien. Nu weet ik: Ik hoef niet onzichtbaar te zijn, ik mag mezelf goed vinden. Als dat niet goed genoeg is voor jou, dan hoor jij niet in mijn leven. Die manier van denken maakt het helderder voor mij. Ik heb mezelf altijd als in een gebarsten spiegel gezien. De barsten zullen waarschijnlijk blijven, maar het beeld wordt nu steeds scherper. Ik voel me als zo’n feniks die uit de as herrijst. Ik val soms nog steeds in oude valkuilen, maar ik herken ze nu en stap er sneller weer uit.”

 

“Dat sprookjeskookboek, dat ben ík. Dat het er komt, is voor mij echt letterlijk van levensbelang.”

Dromen worden werkelijkheid

En dat is hoe ze inmiddels aan de weg timmert; met vallen en opstaan, maar vooral met haar eigen doel voor ogen. “Dat sprookjeskookboek, dat ben ík. Dat het er komt, is voor mij echt letterlijk van levensbelang. Het maakt me erg kwetsbaar,maar tegelijk ook heel vastberaden. Kon ik vroeger twijfelen over mijn schrijven, met dit boek heb ik dat niet. En het mooie is: iedereen die ik in dit avontuur meeneem, gelooft erin, al hebben ze er nog geen letter van gelezen. Sprookjes kunnen dus écht werkelijkheid worden, als je er maar in gelooft.”

Meer weten over Corinne en haar belevenissen? Neem een kijkje op www.corinnehamoen.nl >

Help je mee?

Wil je helpen? Like dan de pagina van 365 Mooie Mensen op Facebook. Op deze manier komen meer mensen met het inspirerende verhaal van Corinne in contact. En het helpt mij om nieuwe Mooie Mensen te vinden voor meer van dit soort prachtige interviews. Op naar de 365!